Szlendak (Hubicka-Szlendakowa) z Paciorkowskich 1.v. Hubicka Hanna (właśc. Anna Maria), pseud.: Korczakowa, Hanka (1889–1941), działaczka niepodległościowa, senator Rzeczypospolitej Polskiej.
Ur. 18 VIII w Piotrkowie, była córką Stanisława Wilhelma Paciorkowskiego (zob.) i Konstancji Aliny z Tymowskich (1869–1920). Miała trzech braci: Jerzego (zob.), Stanisława (1898–1940), nauczyciela, dziennikarza, zamordowanego przez NKWD w Katyniu, oraz Tadeusza (1900–1973), podpułkownika WP.
Uczyła się w gimnazjum w Warszawie; w l. 1904–6 prowadziła tam finansowaną przez ojca tajną dwuoddziałową szkołę początkową dla dzieci z biednych rodzin. W trakcie wydarzeń rewolucyjnych była w r. 1906 delegatką do Komitetu do Walki o Szkolnictwo Polskie. Od t.r. studiowała medycynę na uniw. w Lozannie, w r. akad. 1910/11 kontynuowała studia na uniw. w Genewie, po czym wróciła do Lozanny. W obu ośrodkach działała w organizacjach: postępowo-niepodległościowej Filarecja i samopomocowej Bratnia Pomoc. Nie wiadomo, czy studia ukończyła. Po powrocie do kraju była zatrudniona od 1 IV 1913 do 1 III 1914 w Szpitalu Świętego Ducha przy ul. Elektoralnej w Warszawie. W czasie pierwszej wojny światowej pracowała w szpitalach Czerwonego Krzyża w Brześciu Lit. i Kiszyniowie, a równocześnie od poł. r. 1915 kierowała oddz. lotnym sanitarno-żywnościowym Polskiego Tow. Pomocy Ofiarom Wojny. Od 1 I 1916 była lekarzem Wszechrosyjskiego Związku Ziemskiego; pomagając rannym żołnierzom w czołówce chirurgicznej XXV Korpusu gen. Ławra Korniłowa poznała lekarza Stefana Bolesława Hubickiego (zob.), za którego w r. 1916 wyszła za mąż. Prawdopodobnie wówczas wstąpiła do POW. Po wybuchu rewolucji lutowej 1917 r. pracowała jako pomocnik głównego lekarza Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Mińsku Lit. i była delegatką Związku Wojskowych Polaków byłego XXV Korpusu gen. Korniłowa na Zjazd Związków Wojskowych Polaków, odbywający się w czerwcu t.r. w Piotrogrodzie (odpowiadała tam za pracę komisji redakcyjnej). Następnie została skierowana przez POW do okupowanego przez wojska rosyjskie Tarnopola.
Po powołaniu w lipcu 1917 I Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego zrezygnowała ze służby medycznej we Wszechrosyjskim Związku Ziemskim (1 VIII t.r.) i została w I Korpusie kierowniczką wydz. prasowego sztabu. Wspólnie z mężem prowadziła akcję agitacyjną i werbunkową do I Korpusu oraz zbierała informacje na temat sił bolszewickich; razem też wydawali czasopismo „Placówka”. Działała w związanych z POW strukturach konspiracyjnych, kierując sekcjami żeńskimi w Polskiej Lidze Wojennej Walki Czynnej oraz powołanej w grudniu kontynuacji Ligii, Związku Broni. Była też założycielką i pierwszą przewodniczącą Koła Polek im. ks. Józefa Poniatowskiego na Ziemiach Wschodnich w Mińsku Lit., a w lutym 1918 weszła w skład tamtejszego Zarządu Pogotowia Wojennego Koła Polek. Po podpisaniu 21 V t.r. aktu kapitulacji i rozwiązaniu I Korpusu uczestniczyła nocą z 21 na 22 V w nieudanym spisku zmierzającym do odsunięcia gen. Dowbora-Muśnickiego i podjęcia walki z Niemcami. Zagrożona aresztowaniem, wyjechała do kontrolowanego przez państwa centralne Kijowa, skąd rozkazem Komendy Głównej POW została w czerwcu skierowana do Moskwy w celu nawiązania kontaktów z przedstawicielami wojskowymi państw Ententy. Po mianowaniu w pierwszych dniach lipca Leopolda Lisa-Kuli komendantem naczelnym POW na Ukrainie została kierowniczką sekcji łączności i sekretariatu komendanta. W październiku udała się z mężem przez Finlandię, Szwecję i Wielką Brytanię do Paryża z zadaniem zebrania informacji dla Komendy Głównej POW na temat sprawy polskiej na arenie międzynarodowej oraz nawiązania kontaktów z przedstawicielami rządu francuskiego i gen. Józefem Hallerem, dowódcą Armii Polskiej we Francji. W Paryżu powierzono jej kierowanie sekcją pomocy rodzinom żołnierzy służących w «błękitnej armii». Po zakończeniu wojny i rozpoczęciu w styczniu 1919 tamże konferencji pokojowej pracowała z mężem w sekretariacie Delegacji Naczelnika Państwa.
Wiosną 1919 wróciła do Polski i 1 IV t.r. objęła kierownictwo Biura Prasowego w Adiutanturze Generalnej Naczelnego Dowództwa WP. W okresie 1 VI 1919 – 31 VII 1920 była równocześnie referentką prasową w Kancelarii Cywilnej Naczelnika Państwa. Po rozwodzie Hubickiego z pierwszą żoną (okazało się, że przeżyła wojnę) powtórnie wzięli ślub 17 II 1921 w Warszawie. Dn. 31 X r.n. przestała pracować w Naczelnym Dowództwie WP i przez ok. rok była redaktorką agencji telegraficznej «Orient». W r. 1923 podjęła pracę w MSZ, początkowo w charakterze pracownika kontraktowego w Dep. Dyplomatycznym (22 V – 10 IX 1923), potem jako sekretarka (1 I – 1 VII 1925) i referendarz (1 VII 1925 – 1 VI 1929) w Dep. Konsularnym. Współorganizowała powołane 3 II 1925 Stow. «Rodzina Wojskowa»; w l. 1927–9 była przewodniczącą Stowarzyszenia, a w l. 1930–5 wchodziła w skład jego Zarządu Naczelnego. W r. 1927 zasiadała w Głównym Komitecie Wyborczym do Rady Miejskiej w Warszawie. Współtworzyła w r. 1928 Związek Pracy Obywatelskiej Kobiet i weszła do jego Zarządu Głównego. W wyborach parlamentarnych t.r. kandydowała bez powodzenia na posła do Sejmu RP. Opublikowała artykuł wspomnieniowy Na wschodniej rubieży („Służba ojczyźnie. Wspomnienia uczestniczek walk o niepodległość 1915–1918”, W. 1929). Od 1 VI do 9 XII 1929 pełniła funkcję dyrektora Polsko-Rumuńskiej Izby Handlowej, po czym wróciła do MSZ, gdzie pracowała do 30 I 1930.
Dn. 23 XI 1930 została S. wybrana z listy państw. nr 1 do Senatu RP; należała do klubu BBWR, a w jego ramach do Grupy Kobiecej oraz była sekretarzem sądu klubowego. Pełniła też w Senacie funkcję sekretarza, była członkiem komisji skarbowo-budżetowej, zastępcą członka dwóch komisji: gospodarstwa społecznego i spraw zagranicznych oraz sprawozdawcą preliminarzy budżetowych MSZ (3 III 1932, 24 II 1933, 28 II 1934, 1 III 1935). Jako sprawozdawca komisji spraw zagranicznych przedstawiała projekty ustaw w sprawie ratyfikacji umów międzypaństwowych w l.: 1931 (3 II, 12 II, 17 III), 1932 (28 I, 18 III, 15 XII) i 5 III 1934, a 6 III 1931 wystąpiła jako sprawozdawca komisji skarbowo-budżetowej; zabrała też głos w dyskusji nad ustawą o ograniczeniach w sprzedaży, podawaniu i spożyciu napojów alkoholowych (21 III 1931). Uczestniczyła w Kongresach Kobiet Słowiańskich w Warszawie (1931) i Belgradzie (1933). Wchodziła w skład polskiej delegacji (2–7 V 1934) do Estonii pod przewodnictwem prezesa BBWR Walerego Sławka.
Po zakończeniu kadencji senatora w r. 1935 wróciła do MSZ i od 1 VIII t.r. pracowała jako referent w Wydz. Osobowym Gabinetu Ministra. W tym czasie nawiązała romans z Henrykiem Szlendakiem i wyjechała z nim do Niemiec, gdzie od 1 XII była referentem personalnym w Ambasadzie RP w Berlinie, a od 1 I 1937 pracownikiem kontraktowym w Konsulacie RP w Lipsku; odpowiadała za fundusze wspierające konsolidację Polaków w Niemczech. Dn. 21 VI t.r. uzyskała rozwód z Hubickim i wkrótce potem poślubiła Szlendaka. W październiku 1938 została w MSZ przeniesiona w stan nieczynny, a 31 III 1939 w stan spoczynku. Po wybuchu drugiej wojny światowej zamieszkała z mężem w Żółkiewce (pow. krasnostawski) i pomagała mu w prowadzeniu praktyki lekarskiej. Zmarła 26 X 1941 w Lublinie, została pochowana na cmentarzu przy ul. Lipowej (grób nie zachował się). Była odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1922) i Krzyżem Niepodległości z Mieczami (1931).
S. miała syna Andrzeja Hubickiego (1916–1939, Stefan Hubicki był jego ojczymem), absolwenta Wydz. Prawa Uniw. Warsz., poległego w kampanii wrześniowej. Bezdzietne było też małżeństwo z Henrykiem Szlendakiem (1905–1973), od r. 1928 członkiem PPS, w r. 1935 absolwentem Wydz. Lekarskiego Uniw. Warsz., do r. 1938 lekarzem wśród Polaków w Niemczech, który pod nazwiskiem Bartólewski (od r. 1942) po drugiej wojnie światowej organizował kolejowe szpitalnictwo przeciwgruźlicze i kierował (od r. 1970) Wydz. Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium Pow. Rady Narodowej w Jaśle.
Fot. w B. Narod. i Narod. Arch. Cyfrowym w W.; – Gliński, Słown. lek. i farmac., III; Kto był kim w Drugiej RP?; Mycielska D., Zawadzki J. M., Senatorowie zamordowani, zaginieni, zmarli w latach II wojny światowej, W. 2009 (fot.); Słownik biograficzny kobiet odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari, Tor. 2005 II (fot.); Smogorzewska M., Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939, W. 2000 II; Smolana K., Słownik biograficzny polskiej służby zagranicznej 1918–1945, W. 2009 II (fot.); – Chojnowski A., Moralność i polityka. Kobiece lobby w Bezpartyjnym Bloku Współpracy z Rządem, w: Kobieta i świat polityki w niepodległej Polsce 1918–1939, W. 1996; Ciećkowska I., Stowarzyszenie „Rodzina Wojskowa” 1925–1939. Powstanie i główne cele stowarzyszenia, „Wojsk. Przegl. Hist.” R. 41: 1996 nr 4 s. 97, 99, 117 (fot.); Demel F., Lipiński W., Pułkownik Leopold Lis-Kula, W. 1932 (fot.); Dufrat J., Stanowisko Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet wobec „wyborów brzeskich” w 1930 roku. Przyczynek do dziejów kobiecego Stowarzyszenia, „Studia z Dziej. XIX i XX w.” [T.] 37: 2005 s. 197, 202, 204, 210; Fetlińska J., Pielęgniarki w polskim Sejmie i Senacie, w: Zawód pielęgniarki na ziemiach polskich w XIX i XX wieku, W. 2008 (fot.); Filipow K., Krzyż i Medal Niepodległości, Białystok 1998 s. 13–14; Kaczmarek Z., Marszałkowie Senatu II Rzeczypospolitej, W. 1992; Masiarz W., Kobiety w parlamencie II Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939, w: Kobiety wobec polityki – kobiety w polityce. Historia, realia, perspektywy, Kr. 2009; Piotrowski J., Generał Stefan Hubicki. Żołnierz, polityk, lekarz (1877–1955), Wr. 2009 (fot.); Wrzosek M., Polskie korpusy wojskowe w Rosji w latach 1917–1918, W. 1969; – Dowbór-Muśnicki J., Wspomnienia, W. 2003; Hubicki S., Bóg łazików, „Strzelec” R. 14: 1934 nr 45 s. 42–6; Miedziński B., Wspomnienia, „Zesz. Hist.” (Paryż) 1976 nr 37 s. 108, 112; Rodzina Wojskowa. Z życia i pracy Stowarzyszenia 1925–1935, W. 1935; Romer E., Pamiętnik paryski 1918–1919, Wr. 1989; Spraw. stenogr. Senatu 1922–39 (dot. l. 1930–5); Wańkowicz M., Przez cztery klimaty, W. 1972 s. 38; Wieniawa-Długoszowski B., Z moich przepraw na Ukrainie i w Rosji Sowieckiej, „Głos Prawdy” R. 3: 1928 nr 313 s. 8; Zdziarska-Zaleska M., W okopach, W. 1934 s. 113; Ziemiański I., Praca kobiet w POW-Wschód, W. 1933 (fot.); Żongołłowicz B., Dzienniki 1930–1936, W. 2004; – „Gaz. Pol.” 1930 nr 332, 1934 nr 122, 123, 125; – AAN: Ambasada RP w Berlinie, sygn. 2180; AP w Piotrkowie Trybunalskim: Paraf. rzymskokatol. w Piotrkowie Trybunalskim, akt ur. nr 541/1889; Arch. m. stoł. W.: Księga hipoteczna dóbr Nasierowo Dziurawiec (zbiór dok.); Arch. Senatu RP w W.: Teczka osobowa; Archives de l’ Université de Lausanne w Lozannie: Spis wysłuchanych wykładów S.; B. Narod.: rkp. 133 k. 5–6, sygn. akc. 11623, 11628; Gł. B. Lek.: sygn. L. 3072 (spuścizna S. Hubickiego); USC w L.: Akt zgonu, nr I–578/1941; USC w W.: Akt małżeństwa, nr I–24/17/1921; – Informacje bratanicy S., Alicji Paciorkowskiej z Cieszyna, Ryszarda Bartólewskiego z Jasła, Jacka Piotrowskiego z Wr. i Andrzeja Suchcitza z Londynu oraz z Archives de l’ Université de Genève w Genewie.
Jarosław Maciej Zawadzki